Η IBM μπήκε σχετικά αργά στο παιχνίδι των προσωπικών υπολογιστών με το Model 5150 ή απλά IBM PC. Η Commodore και η Apple ουσιαστικά κυριαρχούσαν στην αγορά των λεγόμενων «microcomputer» από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 έως και τις αρχές της δεκαετίας τους 1980. Αντίθετα, η Big Blue, όπως είναι το παρατσούκλι της IBM, ήταν ευρύτερα γνωστή για τον επιχειρηματικό προσανατολισμό των προϊόντων της.
Παρόλα αυτά, καθώς τα προϊόντα της Apple είχαν αρχίσει να κερδίζουν την προτίμηση και των δικών της πελατών, η IBM δημιούργησε μία ομάδα εργασίας που θα δημιουργούσε μία διαφορετική κατηγορία προϊόντων, ακολουθώντας μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Τότε πάρθηκε η απόφαση ότι η εταιρεία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ήδη υπάρχον hardware και software αλλά σε συνδυασμό με μία πιο ανοικτή αρχιτεκτονική. Ήταν η απόφαση που ουσιαστικά άλλαξε την πορεία των πραγμάτων.
Καταρχήν επιλέχθηκε ο επεξεργαστής 8088 της Intel (σε συνδυασμό με τον RISC της IBM), ενώ η Microsoft θα προμήθευε το λογισμικό PC DOS, επίσης γνωστό και ως MS-DOS. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο 5150, ο οποίος στη βασική του έκδοση κόστιζε στις Ηνωμένες Πολιτείες 1.565 δολάρια, ενώ ένα πλήρως εξοπλισμένο σύστημα κόστιζε περισσότερα από 3.000 δολάρια. Οι χρήστες του υπολογιστή μπορούσαν να απολαύσουν υψηλής ανάλυσης μονόχρωμο κείμενο μέσω της κάρτας MDA ή χαμηλής ανάλυσης γραφικά μέσω της CGA κάρτας.
Η μνήμη RAM ήταν 16 ή 64kB, με δυνατότητα αναβάθμισης έως και τα 256kB ενώ ο κεντρικός επεξεργαστής Intel 8088 CPU λειτουργούσε σε συχνότητα 4,77 MHz. Ο αποθηκευτικός χώρος αποτελούνταν από δύο floppy disks των 5,25 ιντσών ενώ υπήρχε επίσης η δυνατότητα προσθήκης ενός cassette recorder (εγγραφέας κασετών). Σκληρός δίσκος δεν υπήρχε καθώς το motherboard (μητρική πλακέτα) και το λογισμικό δεν το υποστήριζαν ενώ υπήρχε θέμα και με την παροχή ενέργειας.
Όλα αυτά λύθηκαν σταδιακά καθώς η IBM εξέλισσε τον υπολογιστή της. Κυριότερο όλων ήταν ότι το motherboard περιλάμβανε slots (υποδοχές) επέκτασης για την προσθήκη πρόσθετου εξοπλισμού. Σταδιακά η συγκεκριμένη επιλογή έγινε η στάνταρ πρακτική καθώς όλο και περισσότεροι κατασκευαστές αντέγραφαν τις λύσεις της IBM.
Ουσιαστικά, οι λύσεις της IBM είχαν σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία νέα αγορά για τις κάρτες επέκτασης και για το λογισμικό που θα προέρχονταν από ανεξάρτητους δημιουργούς. Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κύμα μιμητών. Από τη στιγμή που κάποιος με αντίστροφη μηχανική μπορούσε να έχει πρόσβαση στο BIOS του υπολογιστή, ύστερα το κτίσιμο ενός νέου PC ήταν απλά θέμα επιλογής των κατάλληλων υπό-συστημάτων.
Αυτό βέβαια δεν ήταν κάτι που πείραξε ιδιαίτερα την IBM από τη στιγμή που το Model 5150 είχε συνεχώς αυξανόμενες πωλήσεις, ξεπερνώντας τις προσδοκίες της ίδιας της κατασκευάστριας. Ο 5150 τελικά παρέμεινε στη γραμμή παραγωγής έως το 1987.