Περιγράφεται καλύτερα ως βαλλιστικό μπαλέτο. Την περασμένη εβδομάδα, ο πιο ισχυρός πύραυλος στον κόσμο διαπέρασε τη στρατόσφαιρα από ένα πεδίο εκτόξευσης της Φλόριντα.
Όχι μόνο το ωφέλιμο φορτίο επέζησε στην εκτόξευση, αλλά οι δύο πλευρικοί ενισχυτές κατέβηκαν με χάρη στην περιοχή εκτόξευσης σε τέλειο συγχρονισμό.
Το εντυπωσιακό ντεμπούτο του Falcon Heavy, που κατασκευάστηκε από την εταιρεία SpaceX, μπορεί να ανοίξει το βαθύ διάστημα στους επαναχρησιμοποιούμενους πυραύλους, καθιστώντας την εξερεύνηση εμπορικά βιώσιμη. Αλλά παραχωρεί επίσης στον ιδιωτικό τομέα την κυριαρχία μιας άπειρης επικράτειας που μονοπωλείται από τις κυβερνήσεις. Το SpaceX είναι το δαπανηρό παιγνίδι του Έλον Μασκ, του δισεκατομμυριούχου συνιδιοκτήτη του PayPal και του Tesla (το ωφέλιμο φορτίο ήταν το δικό του αυτοκίνητο Tesla Roadster, με μανεκέν στη θέση του οδηγού, και οι δύο τώρα προορίζονταν να περιηγηθούν στο ηλιακό σύστημα για πάντα).
Κανένας ομοσπονδιακός διαστημικός οργανισμός δεν μπορεί να κάνει αυτό που έκανε το SpaceX. Όπως θα το έθετε ίσως ο Μαρξ, η ιδιωτική επιχείρηση έχει καταλάβει τα μέσα πρόωσης. Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή σε ό, τι αφορά την τεχνοπολιτική, τη διασταύρωση της τεχνολογίας με την πολιτική. Ενώ ο αρχικός διαστημικός αγώνας μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης έδειξε τα πολιτικά ιδανικά της κάθε χώρας μέσω της τεχνολογικής ανιδιοτέλειας, αυτή η διασταύρωση μεταξύ της καινοτομίας και της ιδεολογίας έχει μια διαφορετική αίσθηση σήμερα.
Οι τεχνολογικοί μας κύριοι απολαμβάνουν περισσότερη δύναμη και επιρροή στην ανθρωπότητα από ποτέ – με σχετικά μικρό έλεγχο. Το ερώτημα αν το είδος μας αποικίσει έναν άλλο πλανήτη – μία από τις σημαντικότερες αποφάσεις που θα πάρει ποτέ η ανθρωπότητα – φαίνεται σήμερα πιο πιθανό να εξαρτάται από την ιδιοτροπία ενός επιχειρηματία, πιθανώς από τον κ. Μασκ, από οποιονδήποτε πρόεδρο.
Η τεχνολογία αλληλεπικαλύπτεται με την πολιτική με πολλούς τρόπους: η τεχνολογία είναι ένας παράγοντας που επιτρέπει σε όσους βρίσκονται έξω από το κατεστημένο να εισέλθουν στη συζήτηση. Αλλά μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να πειραματιστεί ή να παρακάμψει αυτή τη συζήτηση. Στις εκλογές του 2016 στις ΗΠΑ, τα κοινωνικά μέσα χρησιμοποιήθηκαν για τη διάδοση των πολιτικών πληροφοριών – και της παραπληροφόρησης. Το Twitter και το Facebook έγιναν σημαντικοί διανομείς προσαρμοσμένων πολιτικών ειδήσεων, θέτοντας τεράστια πολιτική δύναμη στα χέρια μερικών εταιρειών – δημιουργώντας ευκαιρίες για κακό χειρισμό.
Η τεχνολογία μπορεί, φυσικά, να χρησιμοποιηθεί πιο ανοικτά για πολιτικά μέσα, με τη μορφή επιθετικότητας στον κυβερνοχώρο. Μια χώρα μπορεί να εξαπολύσει το χάος, χακάροντας τα πληροφοριακά συστήματα και την υποδομή μιας άλλης χώρας. Αυτό, λέει η εταιρία Rand, είναι μια όλο και πιο αδύναμη απειλή για την παγκόσμια σταθερότητα. Η Ρωσία και η Κίνα θεωρούνται οι κύριοι ένοχοι, φαινομενικά ενωμένες από την επιθυμία να υπονομεύσουν τη δυτική δημοκρατία.
Οι μεγάλες περιουσίες που έχουν συγκεντρωθεί στη Silicon Valley επιτρέπουν στους επιχειρηματίες να θολώνουν ακόμη περισσότερο τα τεχνοπολιτικά όρια: οι μετριοπαθείς στόχοι του κ. Μασκ περιλαμβάνουν τη διάσωση της ανθρωπότητας και την αποικιοποίηση του Άρη. Αυτές οι φιλοδοξίες, μαζί με την επιχειρησιακή του διάθεση, τον οδήγησαν σε συμβούλια στην κυβέρνηση του αμερικανικού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Ο κ. Μασκ μοιράζεται μια προτίμηση για τον Κόκκινο Πλανήτη με τον πρόεδρο, ο οποίος ονειρεύεται να στέλνει Αμερικανούς στον Άρη (το φεγγάρι είναι τόσο ξεπερασμένο). Δεδομένου ότι το πρόγραμμα για ανθρώπινη διαστημική πτήση της NASA έχει μειωθεί, ο κ. Τραμπ πρέπει να στηριχθεί σε ιδιωτική πρωτοβουλία για την επίτευξη δημόσιου στόχου.
Υπάρχουν, μάλιστα, λιγότερο ματαιόδοξοι λόγοι για την επανεξέταση των τελικών συνόρων. Το Πεντάγωνο παραθέτει τώρα το διάστημα ως «πεδίο πολέμου». Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα λέγεται ότι στοχεύουν σε αμερικανικά διαστημικά περιουσιακά στοιχεία, ενώ ο Πούτιν αναμένεται να αναπτύξει έναν υπερ-βαρύ πύραυλο. Μια ολοένα και πιο σίγουρη Κίνα θέλει να στείλει τους ταϊκοναύτες για να κάνουν εξορύξεις στη Σελήνη και στη συνέχεια στον Άρη (αν και η αναβάθμιση του στόλου των ρουκετών Long March σκόνταψε μετά από μια αποτυχημένη εκτόξευση πέρυσι).
Τώρα, το SpaceX κατέχει τον ισχυρότερο εκτοξευτή στον κόσμο – αν και δεν είναι τόσο ισχυρός όσο οι ρουκέτες Saturn V που έστειλαν τους αστροναύτες του Apollo στο φεγγάρι – η σημασία του στα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ είναι πιθανό να αυξηθεί. Έχει ήδη γίνει διεθνώς απαραίτητος, παραδίδοντας φορτίο στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Σε ό, τι αφορά το τι μπορούν να επιτύχουν οι ΗΠΑ στο διάστημα, είναι δίκαιο να πούμε ότι ο κ. Μασκ απολαμβάνει αυξανόμενη μόχλευση.
Το διάστημα είναι μια τέλεια αρένα για τους δισεκατομμυριούχους να εκδηλώσουν τα τεχνικοπολιτικά τους όνειρα (εφ’ όσον συμμορφώνονται με τις άδειες εκτόξευσης της Ομοσπονδιακής Διοίκησης Αεροπορίας) – η διακυβέρνηση είναι αδιαφανής. Είναι δύσκολο να παρακολουθήσουμε τι συμβαίνει εκεί επάνω. Θα ήταν δυσάρεστο, αλλά όχι εντελώς ανακριβές, να περιγράψουμε το φανταστικό ωφέλιμο φορτίο του Falcon Heavy ως σκουπίδια διαστήματος (ευτυχώς, είναι πολύ μακριά για να διαταράξει την περιστροφή των δορυφόρων).
Όπως και στην Άγρια Δύση και τον κυβερνοχώρο, οι πρώτοι ερευνητές μπορούν να λειτουργήσουν με σχετική ατιμωρησία. Οι διεθνείς συνθήκες και πρότυπα θεσπίστηκαν πριν από δεκαετίες για τις εθνικές υπηρεσίες διαστήματος και όχι για τη σημερινή επονομαζόμενη βιομηχανία NewSpace. Οι ρυθμιστικές αρχές ξυπνούν στην ανάγκη για μεγαλύτερη εποπτεία, ειδικά καθώς μπαίνουμε σε μια νέα, κερδοσκοπική εποχή της εξερεύνησης του διαστήματος.
Ας επικροτήσουμε το SpaceX για το εμπνευσμένο του επίτευγμα – αποτέλεσμα αστρονομικών φιλοδοξιών, εμπορικής πλοήγησης και υπεροχής μηχανικών. Ας είμαστε ενθουσιασμένοι από τη λαμπρότητα όλων. Αλλά ας θυμηθούμε επίσης ότι η τεχνοπολιτική πηγαίνει τολμηρά εκεί που δεν έχουμε πάει ποτέ πριν: πρόκειται για μια ιδιωτική τεχνολογική εταιρεία και όχι για οποιαδήποτε κυβέρνηση, η οποία συνδέεται στενότερα με την ιδέα της επέκτασης του κοσμικού αποτυπώματος του είδους μας.